روابـط بين آمـوزش هوش هيجاني، ناگويي خلـقي، سلامت عمومـي و پيشـرفت تحصيلي در دانش آموزان دبيرستاني در اين پژوهش نيمه تجربي بررسي شدند. به منظور ارزشيابي ماهيت تغيير هوش هيجاني بر اساس اکتساب خودآگاهي و تحقق توان بالقوه هوش هيجاني، 40 دانش آموز دختر دبيرستاني به طور مساوي به دو گروه آزمايشي و گواه تقسيم شدند و آزمونهاي اندازه خودسنجي هوش هيجاني (شات و ديگران، 1998)، مقياس ناگويي خلقي تورنتو (تيلور و باگبي، 2000)، پرسشنامه سلامت عمومي (گلدبرگ، 1972) و فهرست تجديد نظر شده نشانه هاي مرضي (فرم کوتاه؛ نجـاريان و داودي، 1380) را تکميل کردند. گروه آزمايشي در 10 جلسه آموزش هوش هيجاني مبتني بر الگوي نظري سالوي و مه ير (1990)، در خـلال 5 هفته شرکت کردند. در پايان آموزش، آزمونهاي پيشين براي دومين بار اجرا شدند. نتايج تحليل واريانس و كوواريانس داده ها نشان دادند که آموزش هوش هيجاني فقط افزايش مهارتهاي اجتماعي (زير مقياس هوش هيجاني) و کاهش دشواري در توصيف احساسها (زير مقياس ناگويي خلقي) را به دنبال داشت. تفاوت معناداري در پيشرفت تحصيلي و سلامت عمومي گروههاي آزمايشي و گواه مشاهده نشد.