ارتباط بين فربهي و اختلالهاي تغذيه همواره توجه متخصصان را به خود معطوف کرده است. در هر دو مورد وزن، خوردن و تصوير بدني از مشخصه هاي اصلي هستند و عوامل اجتماعي و فرهنگي نيز نقش اساسي را ايفا مي کنند. اين دو اختلال در بسياري از الگوهاي علت شناختي با يکديگر مرتبط بوده اند. در گذشته، فربهي را يک اختلال رواني مي دانستند که بر اساس تمايل نابهنجار به خوردن مشخص مي شد. در سالهاي اخير به نقش علت شناختي اختلال بحران پرخوريbinge eating disorder در فربهي پرداخته اند و بر اساس تحليل عوامل فرهنگي ـ اجتماعي، آرماني سازي اجتماعي لاغري را مسوول نارضايتي از اندام خود دانسته اند؛ نارضايتي اي که به نو به خود کوششهاي مهار وزن را به راه مي اندازد که يا بسيار موثرند (به روان بي اشتهايي يا پرخوري مرضي منجر مي شوند) و يا غيرسازنده (افزايش وزن و فربهي را در پي دارند). از ديدگاهي مشابه، برنامه هاي پيشگيري از فربهي را از عوامل بالقوه اي دانسته اند که خطر گسترش اختلالهاي تغذيه را افزايش مي دهد.