احساس تنهایی و خوداثربخشی اجتماعی در نوجوانان

پژوهش حاضر به بررسي عوامل اجتماعي ـ شناختي مرتبط با احساس تنهايي نوجوانان پرداخت. نمونه اي از 629 (314 دختر و 315 پسر) دانش آموز دبيرستاني شهر تهران (با ميانگين سني 16 سال) به طور تصادفي به تفکيک جنس، پايه تحصيلي (يکم، دوم و سوم به ترتيب 201، 206 و 221 نفر) و رشته تحصيلي (رياضي، تجربي و انساني) انتخاب شدند و مقياس احساس تنهايي تجديدنظرشده UCLA (راسل، پپلو و کاترونا،1980) و پرسشنامه خـوداثربخشي کودکان و نوجوانان (موريس، 2001) را تکميل کردنـد. يافته ها نشان دادند کـه توزيع نمره هاي احساس تنهايي در هر دو جنس بـراي دانش آموزان سال اول و دوم داراي کجي مثبت و بيانگر گرايش آنان به گزارش سطوح پايين احساس تنهايي بود. اين توزيع براي دانش آموزان سال سوم و براي رشته هـاي تحصيلي تفاوت معناداري با توزيع نرمال نداشت. همبستگي بين احساس تنهايي و خوداثربخشي اجتماعي در تمام گروهها منفي و معنادار بود. تفاوت بين ضرايب همبستگي در گروهها بر اساس تبديل فيشر معنادار نبودند. استلزامهاي پيشگيري از احساس تنهايي در نوجوانان به بحث گذاشته شد