تغییر بازخورد: مقایسه نظریه های انسجام خود و تایید خود

مقايسه دو نظريه انسجام خود و تاييد خود در تغيير بازخورد افراد نسبت به فرد مورد علاقه بر اساس يک طرح عاملي 2×2×2 هدف پژوهش بود. يک نمونه 120 نفري از دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي به دو گروه حرمت خود بالا و پايين بر اساس آزمون روزنبرگ (روزنبرگ، 1965). تقسيم شدند. سپس سناريويي مبتني بر پارادايم ايفاي نقش (نيل و ديگران، 2001) در اختيار آنان قرار گرفت که در آن تقاضاي يک کودک 10 ساله براي دريافت امضاي شخص محبوب آزمودنيها در يک همايش مهم رد مي شد. نيمي از آزمودنيها دليل قابل قبولي براي رد درخواست دريافت مي کردند (موقعيت توجيه کافي) و نيمي ديگر دليل مناسبي براي رد درخواست دريافت نمي کردند (موقعيت توجيه ناکافي). به منظور تعيين دو موقعيت تمرکز بر خود و نامتمرکز بر خود (متغير مستقل سوم) نيمي از آزمودنيها در هر دو شرايط توجيه کافي و ناکافي پيش از ارائه سناريو و نيمي ديگر پس از مطالعه سناريو آزمون حرمت خود را تکميل کردند. نتايج نشان دادند که مطابق با نظريه انسجام خود (توجيه کافي و ناکافي) محبوبيت فرد از نظر شرکت کنندگان با حرمت خود بالا کاهش بيشتري داشت. نقش حرمت خود، تمرکز بر خود در فرايندهاي ناهماهنگ، منبع ناهماهنگي (رفتار فرد يا ديگري) و پارادايمي که در آن ناهماهنگي رخ مي دهد مورد بحث قرار گرفت.