مطالعۀ مقایسه‌ای سبک‌ها و سازوکارهای دفاعی معتادان خودمعرف و افراد غیرمعتاد

اين پژوهش با هدف مقايسۀ سبک‌ها و سازوکارهای دفاعی معتادان خودمعرف و افراد غيرمعتاد اجرا شد. روش پژوهش پس‌رويدادی بود. جامعۀ آماری را يک گروه از معتادان خودمعرف مراجعه‌کننده به درمانگاههای درمان اعتياد استان تهران و يک گروه از افراد غيرمعتاد همتا با آنها تشکيل دادند. در مجموع، نمونه‌ای شامل 200 نفر (100 معتاد خودمعرف و 100 غيرمعتاد) به شيوۀ در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسشنامۀ سبک‌های دفاعی ( DSQ ، آندريوز و همکاران، 1993) بود و داده‌ها از طريق تحليل واريانس چندمتغيری ( MANOVA ) تحليل گرديد . نتايج نشان داد که معتادان خود معرف در مقايسه با افراد غيرمعتاد در سبک‌های دفاعی رشدنايافته و روان‌رنجور تفاوت معناداری دارند (05/0 > P ). همچنين، نتايج آشکار ساخت که عدم وجود انگيزش برای درمان در افراد معتاد به‌دليل سبک‌های دفاعی رشدنايافته‌ای است که بخشی از بيماری آنان را تشکيل می‌دهد.

واژه‌های كليدي: سبک‌های دفاعی، مکانيزم‌های دفاعی، معتادان خود معرف، افراد غير معتاد