تعاملهای اجتماعی و رفتار تکراری کودکان درخود مانده و عقب‌ مانده ذهنی آموزش ‌پذیر

هدف اين پژوهش بررسي تشخيص افتراقي الگوهاي رفتار تکراري قالبي و اجتماعي در کودکان با نيازهاي ويژه بود. با استفاده از مصاحبه تجديد نظر شده تشخيصي درخود ماندگي (لرد و ديگران، 1994) در دو گروه درخود مانده (5 دختر و 11 پسر) و عقب مانده ذهني آموزش پذير (5 دختر و 11 پسر) در دامنه سني 6-8 سال از مدارس استثنايي انتخاب شدند. نتايج تحليل واريانس چند متغيري نشان دادند که ميانگين نمره تخريب کيفي تعامل اجتماعي، ارتباطي و الگوهاي رفتار تکراري قالبي در کودکان درخود مانده به گونه معناداري بيشتر از کودکان عقب مانده ذهني آموزش پذير است. استلزامها بر اساس تشخيص هاي افتراقي کودکان استثنايي بحث شد.