چکیده مقاله
اين پژوهش با هدف مقايسۀ توانايی نظريۀ ذهن در کودکان ناشنوا و شنوای 9 تا 11 ساله اجرا شد. روش پژوهش پس‌رويدادی و جامعۀ آماری همۀ دانش‌آموزان شنوا و ناشنوای 9 تا 11 سالۀ شهرستان تربت جام بودند که از ميان آنان 30 دانش‌آموز ناشنوا به روش تصادفی ساده و 30 دانش‌آموز شنوا به روش تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار سنجش پرسشنامۀ نظريۀ ذهن (هپی، 1994) بود. عارفی (1386)، روايی و پايايی اين مقياس را تأييد کرد. داده‌ها از طريق تحليل کوواريانس تحليل شدند. نتايج نشان داد بين دانش‌آموزان ناشنوا و شنوا در توانايی نظريۀ ذهن، با کنترل متغير هوش عملی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0 P< ). به بيان ديگر، دانش‌آموزان ناشنوا در مقايسه با دانش‌آموزان شنوا، توانايی نظريۀ ذهن کمتری دارند. همچنين، مقايسۀ نظريۀ ذهن ميان دانش‌آموزان ناشنوای با والدين ناشنوا و دانش‌آموزان ناشنوای با والدين شنوا، نشان‌دهندۀ بالاتر بودن ميانگين نظريۀ ذهن در ناشنوايان والد ناشنوا نسبت به ناشنوايان والد شنوا بود (01/0 P< ). بين دختران و پسران ناشنوا و شنوا در نظريۀ ذهن تفاوت معنادار مشاهده گرديد (01/0 P< ).
واژه‌های كليدي: نظریۀ ذهن، کودکان شنوا، کودکان ناشنوا