سبك های والدگری و پیشرفت تحصیلی: نقش واسطه گر خودپنداشت یا حرمت خود؟

اين پژوهش با هدف تعيين نقش واسطه گر حرمت خود و خودپنداشت در رابطه بين سبک هاي والدگري و پيشرفت تحصيلي بر پايه يک مدل علي در نمونه اي متشکل از 304 دانش آموز (152 دختر و 152 پسر) پايه چهارم دبستان شهر تهران و والدين آنها اجرا شد. دانش آموزان به دو مقياس خودپنداشت کودکان (پيرز، 1986) و مقياس حرمت خود پوپ (پوپ و مک هيل، 1988) و والدين آنها به مقياس سبک هاي والدگري (بامريند، 1973) پاسخ دادند. نتايج تحليل مسير نشان دادند: 1) آثار مستقيم هر سه سبک سهل گيرانه، مستبدانه و مقتدرانه بر پيشرفت تحصيلي معنادار هستند، 2) اثر مستقيم حرمت خود بر پيشرفت تحصيلي معنادار است اما اثر مستقيم خودپنداشت معنادار نيست و 3) حرمت خود فقط واسطه سبک والدگري سهل گيرانه با پيشرفت تحصيلي است. نتايج بر اساس تفاوت در ساختار مفهومي و کنشي حرمت خود و خودپنداشت و نقش والدين در شکل گيري آنها مورد بحث قرار گرفت.