ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس احساس تنهایی کودک در دانش‌آموزان دورۀ راهنمایی

اين پژوهش با هدف بررسی ساختار عاملی و ويژگی‌های روان‌سنجی (روايی و پايايی) مقياس تنهايی کودک ميان دانش‌آموزان دورۀ راهنمايی اجرا شد. روش پژوهش همبستگی (سنجش روايی و پايايی) و جامعۀ آماری پژوهش شامل دانش‌آموزان مقطع راهنمايی شهر تهران در سال تحصيلی 91ـ1390 بود که از ميان آنها 410 نفر به شيوۀ نمونه‌گيری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس تنهايی کودک (آشر و ويلر، 1985) و مقياس عزت‌نفس (کوپر اسميت، 1967) بود. به‌منظور بررسی روايی احساس تنهايی کودک، تحليل عاملی تأييدی ( GFA ) انجام شد. نتايج نشان داد که بين احساس تنهايی و عزت‌نفس رابطۀ منفی و معناداری (01/0 P< ) وجود دارد. همچنين، شاخص برازش مقياس تنهايی کودک در وضعيت مطلوبی قرار داشت و ضريب پايايی مقياس، به روش آلفای کرونباخ، برابر با 75/0 به‌دست آمد. براساس نتايج، مقياس احساس تنهايی کودک در جامعۀ دانش‌آموزان دورۀ راهنمايی شهر تهران دارای روايی و پايايی مناسبی است (01/0 P< ).

واژه‌های كليدي: مقياس احساس تنهايی، ساختار عاملی تأييدی، روايی، پايايی