فرسودگی شغلی میانسالی: یك رویداد تحولی بالقوه

در اين پژوهش ميزان و عوامل ايجادکننده فرسودگي شغلي دوره ميانسالي و مشاغل خدمات انساني مورد بررسي قرار گرفت. 1473 نفر از افراد ميانسال شاغل در بنياد شهيد و امور ايثارگران کشور از هشت استان به روش نمونه برداري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند و پرسشنامه ويژگي هاي جمعيت شناختي، سياهه فرسودگي شغلي مزلاچ (مزلاچ و جکسون، 1981) و سياهه محقق ساخته عوامل فرسودگي شغلي را تکميل کردند. نتايج نشان دادند که 47 درصد از نمونه پژوهش به فرسودگي شغلي بالا، 24 درصد به فرسودگي شغلي متوسط و 29 درصد فرسودگي شغلي پايين دارند. تفاوت بين سطوح مختلف فرسودگي شغلي افراد در تمامي عوامل فرسودگي شغلي معنادار بود. تفاوت بين افراد داراي سنوات خدمت زياد و کم در زيرمقياس هاي فرسودگي شغلي (خستگي هيجاني، شخصيت زدايي و فقدان تحقق شخصي) معنادار بود، اما در مقياس کلي فرسودگي شغلي تفاوت معنادار وجود نداشت. از بين عوامل فرسودگي شغلي اثر اضافه بار شغل، مهارگري، پاداش ها و نظام ارزش ها بر ميزان فرسودگي شغلي معنادار بود. تلويحات اين يافته ها در رابطه با پيشگيري و درمان فرسودگي شغلي ميانسالي به منزله يک رويداد بالقوه در خلال فرايند تحول روان شناختي در بافت هاي حرفه اي انساني مورد بحث قرار گرفتند.