نقش راهبردهای نظم دهی شناختی هیجان و سلامت عمومی در ناگویی خلقی

هدف پژوهش حاضر پيش بيني ناگويي خلقي بر پايه راهبردهاي نظم دهي شناختي هيجان و سلامت عمومي بود. 431 دانشجوي دانشگاه اروميه (193 مرد، 238 زن) به عنوان نمونه به شيوه نمونه برداري تصادفي طبقه اي انتخاب و با پرسشنامه هاي راهبردهاي نظم دهي شناختي هيجان (گارنفسکي، کرايچ و اسپينهاون، 2002) پرسشنامه سلامت عمومي (گلد برگ و هيلر، 1979) و مقياس فارسي ناگويي خلقي تورنتو (بگبي، پارکر و تيلور، 1994) ارزيابي شدند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام به گام مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند که ناگويي خلقي با تمام زيرمقياس هاي سلامت عمومي رابطه مثبت معنادار دارد. همچنين، ناگويي خلقي با ابعاد سرزنش ديگران، سرزنش خود و فاجعه آميزپنداري، رابطه مثبت معنادار، و با ابعاد توجه مثبت مجدد و پذيرش رابطه منفي معنادار داشت. از بين متغيرهاي پژوهش، نارساکنش وري اجتماعي، اضطراب، پذيرش، سرزنش خود و فاجعه آميزپنداري، و سرزنش ديگران 25 درصد از واريانس ناگويي خلقي را تبيين کردند. هر چقدر ناگويي خلقي بالاتر باشد، سلامت عمومي پايين تر و کاربرد راهبردهاي نظم دهي شناختي ناکارآمدتر خواهد بود. نتايج اين پژوهش ضرورت بازشناسي نقش راهبردهاي نظم دهي شناختي هيجان ها و سلامت عمومي را در پيش بيني ناگويي خلقي دانشجويان مورد تاکيد قرار مي دهند.