نقش خودمهارگری، كیفیت رابطه با والدین و محیط مدرسه در سلامت روانی و رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان

هدف اين پژوهش، شناخت نقش متغيرهاي خودمهارگري، کيفيت رابطه با والدين و محيط مدرسه در پيش بيني رفتارهاي ضداجتماعي و سلامت رواني نوجوانان بود. 241 دانش آموز (117 پسر و 124 دختر) به روش نمونه برداري چندمرحله اي از دبيرستان هاي شهرستان فارسان از توابع استان چهارمحال و بختياري انتخاب شدند و مقياس خودمهارگري (تانجني و باميستر، 2004)، مقياس والد کودک (فاين، مورلند و شوبل، 1983)، سياهه محيط کلاس و مدرسه (آلفرد و ديگران، 2004)، مقياس افسردگي، اضطراب و تنيدگي (لاويباند و لاويباند، 1995) و سياهه رفتارهاي ضداجتماعي (محمدي مصيري و ديگران، 1389) را تکميل کردند. براي تحليل يافته هاي اين پژوهش از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه به روش گام به گام استفاده شد. نتايج پژوهش نشان دادند که بين خودمهارگري، کيفيت رابطه با والدين و فضاي مدرسه با رفتارهاي ضداجتماعي و عدم سلامت رواني رابطه منفي معنادار وجود دارد. نتايج رگرسيون چندگانه نشان دادند که از طريق متغيرهاي خودمهارگري، کيفيت رابطه مادر، جنس و فضاي مدرسه مي توان 33 درصد از واريانس سلامت رواني و از طريق متغيرهاي کيفيت رابطه با مادر، خودمهارگري و کيفيت رابطه با پدر مي توان 14 درصد از واريانس رفتارهاي ضداجتماعي نوجوانان را تبيين کرد. در مجموع، مي توان نتيجه گرفت که متغيرهاي فردي، خانوادگي و مدرسه نقش مهمي در افزايش سلامت رواني و کاهش رفتارهاي ضداجتماعي نوجوانان ايفا مي کنند.