خودكارآمدی تحصیلی و خودناتوان سازی در دانش آموزان دبیرستانی

هدف پژوهش حاضر، تعيين رابطه خودکارآمدي تحصيلي با خودناتوان سازي تحصيلي و تفاوت هاي بين دو جنس در اين متغيرها بود. از طريق نمونه برداري تصادفي خوشه اي، 387 دانش آموز پايه چهارم دبيرستان هاي دولتي شهر تهران (199 دختر، 188 پسر) انتخاب شدند. شرکت کنندگان مقياس خودناتوان سازي تحصيلي (ميجلي و ديگران، 1996) و مقياس خودکارآمدي تحصيلي (مکيلروي و بانتينگ، 2002) را تکميل کردند. داده ها به وسيله آزمون هاي همبستگي،Z  فيشر و تحليل واريانس چندمتغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادند که خودکارآمدي تحصيلي با خودناتوان سازي تحصيلي رابطه منفي معنادار دارد و جنس نمي تواند رابطه اين دو متغير را تعديل کند. همچنين، نتايج نشان دادند که ميزان خودکارآمدي تحصيلي دختران به طور معناداري بالاتر از پسران و ميزان خودناتوان سازي تحصيلي پسران به طور معناداري بيشتر از دختران است. نتايج در قالب نظريه شناختي - اجتماعي و ويژگي هاي خاص بافت اجتماعي اثرگذار بر دانش آموزان پايه چهارم دبيرستان در ايران مورد بحث قرار گرفتند