رابطه تاب آوری و خودپنداشت با خودكارآمدی معلولان جسمی دختر: نقش واسطه ای خلاقیت

پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش پيش بيني کنندگي تاب آوري و خودپنداشت با ميانجي گري خلاقيت بر ميزان خودکارآمدي معلولان جسمي دختر 15 سال به بالاي شهرستان گرگان در سال 1390 انجام شد. 71 نفر به مقياس تاب آوري کانر - ديويدسون (2003)، آزمون خودپنداشت راجرز (1951)، پرسشنامه خلاقيت عابدي (1371) و مقياس خودکارآمدي عمومي شرر (1982) پاسخ دادند. نتايج مدل يابي معادلات ساختاري نشان دادند که اثر غير مستقيم تاب آوري و خودپنداشت با ميانجي گري خلاقيت در بعد سيالي و ابتکار معنادار و اثر تاب آوري بر خودکارآمدي از طريق خلاقيت در بعد انعطاف پذيري معنادار نيست. همچنين اثر خودپنداشت بر خودکارآمدي به واسطه خلاقيت در بعد انعطاف پذيري معنادار و اثر تاب آوري و خودپنداشت بر خودکارآمدي به واسطه خلاقيت در بعد بسط، معنادار به دست نيامد. بنابراين، مي توان نتيجه گرفت که ابعاد سيالي و ابتکار، ميانجي رابطه تاب آوري و خودکارآمدي و ابعاد سيالي، ابتکار و انعطاف پذيري، ميانجي رابطه خودپنداشت با خودکارآمدي هستند.