چکیده مقاله
هدف پژوهش بررسی نقش باورهای جبران عدالت در رابطه بین عدالت سازمانی ادراک شده با رفتارهای تلافی جویانه بود. جامعه آماری پژوهش کارکنان مرد یک مجموعه صنعتی تولیدی در اصفهان بودند که از میان آنها 275 نفر، بصورت تصادفی منظم انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه های عدالت توزیعی ، عدالت رویه‌ای ، عدالت تعاملی، جبران عدالت (با دو خرده مقیاس موسوم به جبران فعال عدالت و جبران منفعل عدالت) و رفتارهای تلافی‌جویانه (با سه خرده مقیاس موسوم به تلافیجویی از امکانات، تلافیجویی کلامی و تلافیجویی از همکاران و زمان) بودند. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد؛1. جبران فعال عدالت رابطه عدالت تعاملی را با تلافیجویی از امکانات، تلافیجویی کلامی و تلافیجویی از همکاران و زمان و رابطه عدالت رویه‌ای را با تلافیجویی از امکانات تعدیل می‌نماید. 2. جبران منفعل عدالت، رابطه عدالت رویه‌ای را با تلافیجویی کلامی تعدیل می‌نمود. در مجموع، نتایج حاکی از آن است که با افزایش عدالت تعاملی ، در جبران عدالت فعال بالا و متوسط، تمایل به تلافیجویی از امکانات، تلافیجویی کلامی و تلافیجویی از همکاران و زمان کاهش می‌یابد.