هدف اصلي اين پژوهش تعيين اثر واسطه اي راهبردهاي نظم دهي شناختي هيجان در رابطه بين سبک هاي دلبستگي ايمن، اجتنابي و دوسوگرا با ناگويي هيجاني بود. 256 زن و مرد تهراني (115 مرد، 141 زن) به صورت داوطلب در اين پژوهش شرکت کردند. از شرکت کنندگان در پژوهش خواسته شد سياهه دلبستگي بزرگسال (AAI، بشارت، 1384، 2011)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (FTAS، بگبي، پارکر و تيلور، 1994) و پرسشنامه نظم دهي شناختي هيجان (CERQ، گارنفسکي و کرايج، 2006) را تکميل کنند. نتايج نشان دادند بين سبک دلبستگي ايمن با ناگويي هيجاني رابطه منفي معنادار و بين سبک هاي دلبستگي اجتنابي و دوسوگرا با ناگويي هيجاني رابطه مثبت معنادار وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون نشان دادند دو دسته راهبردهاي سازش يافته و سازش نايافته نظم دهي شناختي هيجان در رابطه بين سبک هاي دلبستگي و ناگويي هيجاني تاثير واسطه اي دارند. سبک هاي دلبستگي ايمن و ناايمن از طريق راهبردهاي سازش يافته و سازش نايافته نظم دهي شناختي هيجان در دو جهت متضاد تغييرات مربوط به ناگويي هيجاني را پيش بيني مي کنند. بر اساس يافته هاي اين پژوهش، مي توان نتيجه گرفت تاثير واسطه اي راهبردهاي نظم دهي شناختي هيجان در رابطه بين سبک هاي دلبستگي و ناگويي هيجاني جزيي است.