اثربخشی بازی درمانی دلبستگی محور بر حساسیت مادرانه و بازنمایی های منفی كودك از خود و مادر

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي بازي هاي درماني دلبستگي محور با استفاده از روش پسخوراند ويديويي بر افزايش حساسيت مادرانه و کاهش بازنمايي هاي منفي کودک از خود و مادر بود. بدين منظور 25 زوج (12 زوج در گروه آزمايش، 13 زوج در گروه گواه) مادر - کودک (3 تا 5 سال) به روش در دسترس از سه مهدکودک و يک مرکز مشاوره در تهران انتخاب شدند و با ابزار رفتار مادرانه (پدرسون، موران و بنتو، 1999) و مجموعه داستان هاي مک آرتور (امد، ولف و اوپنهايم، 2003) ارزيابي شدند. روش پژوهش شبه تجربي با پيش آزمون - پس آزمون و پيگيري بود. مداخله گروه آزمايش شامل هشت جلسه انفرادي و هفتگي به مدت 60 دقيقه بود و مادران گروه گواه، بسته آموزشي متمرکز بر افزايش مهارت هاي شناختي کودکان را دريافت کردند. نتايج نشان دادند که بازي هاي درماني مبتني بر دلبستگي، حساسيت مادرانه را در گروه آزمايش به طور معنادار افزايش داد و بازنمايي هاي منفي کودک از خود و مادر نيز در گروه آزمايش کاهش معنادار يافت. يافته هاي پژوهش نشان دادند که به کار گيري بازي هاي درماني با توجه به مولفه هاي نظريه دلبستگي مي تواند در توسعه پايگاه ايمن در کودکان پيش دبستاني موثر باشد