تنیدگی شغلی و بهزیستی عاطفی: اثر واسطه ای هسته ارزشیابی های خود

هدف پژوهش حاضر تعيين اثر واسطه اي هسته ارزشيابي هاي خود در ارتباط بين عوامل تنيدگي زاي شغلي (تعارض بين فردي، محدوديت هاي سازماني، بار کمي کار) با فشار شغلي و بهزيستي عاطفي بود. بر مبناي يک طرح همبستگي، 228 نفر (45 مرد، 183 زن) از کارشناسان دانشگاه آزاد اسلامي اندازه هاي عوامل تنيدگي زاي حرفه اي (MJS؛ اسپکتور و جکس، 1998) شامل مقياس تعارض بين فردي در محيط کار، مقياس محدوديت هاي سازماني، سياهه بار کمي کار و سياهه نشانه هاي جسماني، و همچنين مقياس بهزيستي عاطفي مرتبط با شغل (JAWS؛ ون کتويک و ديگران، 2000) و مقياس هاي هسته ارزشيابي هاي خود شامل مقياس حرمت خود روزنبرگ (1965)، مقياس خودکارآمدي تعميم يافته (GSES؛ جاج و ديگران، 1998)، مقياس نوروزگرايي سياهه شخصيت آيزنک (آيزنک و آيزنک، 1968) و مقياس دروني بودن، افراد قدرتمند و شانس (IPC؛ لوينسون، 1981) را تکميل کردند. نتايج تحليل مسير نشان دادند تعارض بين فردي و محدوديت هاي سازماني بر فشار شغلي به طور مثبت و محدوديت هاي سازماني بر بهزيستي عاطفي به طور منفي تاثير مي گذارند. افزون بر آن، هسته ارزشيابي هاي خود در رابطه بين عوامل تنيدگي زاي شغلي با فشار شغلي و بهزيستي عاطفي نقش واسطه اي معنادار دارد. بنابراين، مي توان نتيجه گرفت ارزيابي عوامل تنيدگي زاي شغلي و پيامدهاي آن زير نفوذ هسته ارزشيابي هاي خود قرار دارد