نقش خودنظم دهی در سازگاری اجتماعی دانش آموزان

دراين پژوهش نقش پيش بيني کنندگي خودنظم دهي در سازگاري اجتماعي دانش آموزان دوره دبيرستان در يک نمونه تصادفي متشکل از 224 دانش آموز پسر شهر تهران با پرسشنامه هاي خودنظم دهي (ميلر و براون، 1991)، سازگاري اجتماعي کاليفرنيا (تورپ، کلارک و تيگز، 1953) و شاخص سازگاري اجتماعي کاول (1958) بررسي شد. براي تحليل داده ها از تحليل رگرسيون و آزمون همبستگي استفاده شد. از بين زير مقياس هاي خودنظم دهي، تنها سه زير مقياس ارزشيابي اطلاعات، اجراي برنامه و دريافت اطلاعات، پيش بيني کننده معنادار سازگاري اجتماعي بودند. يافته ها نشان دادند نوجوانان براي تنظيم ارتباط هاي سازش يافته با محيط اجتماعي خود بيشتر از تمامي ابعاد خودنظم دهي، نيازمند داشتن اطلاعات و تنظيم هدف براي برقراري ارتباط هستند. بدين ترتيب بايد عامليت، تاثيرگذاري و استقلال نوجوانان بيشتر مدنظر قرار گيرد و نگاه سنتي نسبت به تسلط خانواده و نقش محدودکننده آنان تعديل شود.