پیش بینی رفتارهای خودشكن توسط جهت گیری هدف: نقش واسطه گری احساسات شرم و گناه

پژوهش حاضر در چهارچوب يک مدل علي، پيش آيندهاي رفتارهاي خودشکن را بررسي کرد. در اين مدل، انواع جهت گيري هدف به عنوان متغيرهاي برون زا، احساسات شرم و گناه متغيرهاي واسطه اي و رفتارهاي خودشکن متغير درون زا بودند. شرکت کنندگان پژوهش 430 دانشجوي (286 زن، 144 مرد) دانشگاه شيراز بودند که به روش خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند و به پرسشنامه ها هدف پيشرفت (اليوت و مک گريگور، 2001)، مقياس گرايش به شرم و گناه (کوهن، وودلف، پنتر و اينسکو، 2011) و مقياس رفتار و شناخت خودشکن (کانينگهام، 2007) پاسخ دادند. مدل پيشنهادي پژوهش با استفاده از تحليل مسير آزمون شد و براي معنا داري اثرات غيرمستقيم متغيرهاي رابطه اي، روش نمونه برداري هاي مکرر خودراه انداز به کار رفت. يافته ها نشان داد جهت گيري تسلط گرايشي، هم به طور مستقيم و هم با واسطه گري احساسات شرم و گناه، پيش بيني کننده منفي معنادار رفتارهاي خودشکن است. اما تسلط اجتنابي تنها به شيوه مستقيم و مثبت، رفتارهاي خودشکن را پيش بيني مي کند. عملکرد گرايشي پيش بيني کننده منفي مستقيم و عملکرد اجتنابي پيش بيني کننده منفي غيرمستقيم رفتارهاي خودشکن است. نتايج بر مبناي نقش واسطه اي احساسات شرم و گناه مورد بحث قرار گرفتند.