نقش تجربه های دینی در پیش بینی حل مساله اجتماعی

هدف پژوهش حاضر شناخت نقش تجربه هاي ديني در پيش بيني حل مساله اجتماعي بود. بدين منظور تعداد 416 نفر دانشجوي کارشناسي ارشد دانشگاه شيراز که باروش نمونه برداري خوشه اي تصادفي انتخاب شدند و پرسشنامه بنيادگرايي مذهبي (آلتمير و هانسبرگر، 2004)، مقياس پرسشگري (بتسون و شوئنراد، 1991) و سياهه حل مساله اجتماعي (دزوريلا، نزووميدو اليويرز، 2002) را تکميل کردند. داده ها با استفاده از روش آماري تحليل رگرسيون چندگانه به شيوه گام به گام مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان دادند بعد خودانتقادگري (از ابعاد جهت گيري پرسشگري) جهت گيري مثبت به مساله را به صورت مثبت و معنادار پيش بيني مي کند. همچنين ابعاد خود انتقادگري و پيچيدگي به صورت مثبت و معنادار حل مساله منطقي را پيش بيني مي کنند. علاوه بر اين، بنيادگرايي به صورت مثبت و معنادار و تساهل گرايي به صورت منفي و معنادار، جهت گيري منفي به مساله را پيش بيني مي کنند. نتايج تحليل رگرسيون مشخص کرد بعد تساهل گرايي، بنيادگرايي و خودانتقادگري نقشي معنادار در پيش بيني حل مساله تکانشي اجتنابي دارند. بنابراين، تجربه هاي ديني مي توانند نقش مهمي در چگونگي حل مساله اجتماعي ايفا نمايند.