خستگی شناختی و حل مسائل شناختی: آزمون الگوی اثر تعدیل كننده خوش بینی گرایشی

به منظور تعيين اثر تعديل کننده خوش بيني در رابطه بين خستگي شناختي و حل مساله شناختي، آزمايشي طراحي و اجرا شد. ابتدا نسخه تجديد نظرشده آزمون جهت گيري هدف (شير، کارور و بريجز، 1994) بر روي 300 دانشجو اجرا شد. از بين افرادي که نمره هاي آنها در سازه خوش بيني ±2 واحد انحراف استاندارد از ميانگين نمره ها فاصله داشت، تعداد 40 دانشجو انتخاب و به طور تصادفي در چهار گروه 10 نفري تخصيص داده شدند. آزمايش داراي دو مرحله بود. در مرحله اول، آزمودني هاي گروه کنترل با تکاليف افتراقي قابل کنترل و آزمودني هاي گروه آزمايش با تکاليف افتراقي غيرقابل کنترل رو به رو شدند و در مرحله دوم، گروه ها در موقعيت حل مساله، به تکليف آناگرام پاسخ دادند. نتايج تحليل واريانس دوراهه از معناداري اثر اصلي عامل گروه و عامل خوش بيني و از عدم معناداري کنش متقابل عوامل گروه و خوش بيني در پيش بيني نمره هاي حل مساله شناختي به طور تجربي حمايت کردند. عدم معناداري کنش متقابل عوامل گروه و خوش بيني نشان داد خوش بيني رابطه بين خستگي شناختي و حل مسائل شناختي را تعديل نمي کند. اين يافته ها ضمن تاکيد بر توجه به نقش اصلي منابع تغييرپذيري خستگي شناختي و خوش بيني در پيش بيني حل مساله شناختي فراگيران نشان مي دهند رابطه علي بين خستگي شناختي و عملکرد حل مساله تابعي از تغيير در عامل خوش بيني محسوب نمي شود.