اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت زوج­‌های دارای تجربه طلاق عاطفی

      هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی به شیوه­ی تحلیل رفتار متقابل در افزایش سازگاری زناشویی، احساسات مثبت زن و شوهر، رضایت زناشویی، صمیمیت و کاهش بی­ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، افسردگی و اضطراب زوج­های دارای تجربه طلاق عاطفی بود.

      روش: پژوهش حاضر با روش نیمه ­آزمايشي و طرح پيش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه كنترل انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل كليه زوج­هاي مراجعه­ كننده به كلينيك­ هاي خدمات روانشناختي و مشاوره شهرستان­های مهر، لامرد و فیروزآباد جهت کمک­ های تخصصی در زمینه مسائل زناشویی در نیمه اول سال 1390 بود. نمونه ­اي 40 نفري (20 زوج) به روش داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفي ساده در دو گروه (یک گروه مداخله­اي و يك گروه كنترل) گمارده شدند. گروه آزمایشی تحت 18 جلسه 2 ساعته درمان به شیوه­ی تحلیل رفتار متقابل قرار گرفت؛ گروه کنترل هیچ­گونه درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه کنترل و آزمایش که پس از ریزش به 8 زوج کاهش یافته بودند، در مراحل پیش­ آزمون، پس­ آزمون و پیگیری سه ماهه با استفاده از مصاحبه بالینی، شاخص رضایت زناشویی، مقیاس صمیمیت، شاخص بی­ ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، پرسشنامه احساسات مثبت نسبت به همسر، مقیاس سازگاری زن و شوهر، پرسشنامه افسردگی بک، و پرسشنامه اضطراب بك مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل داده­ ها با روش تحلیل کوواریانس (MANCOVA) انجام گرفت.

يافته ‏ها: نتایج به­ دست آمده نشان­ دهنده­ ی اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت، و کاهش بی­ثباتی ازدواج، افسردگی و اضطراب زوج­های دارای تجربه طلاق عاطفی بود. و وضعیت زوج­های گروه آزمایشی از لحاظ سازه­ های مورد اندازه­ گیری نسبت به گروه کنترل در مراحل پس­ آزمون و پیگیری بهبودی را نشان داد.

  نتيجه­ گيري: مداخله­ و آموزش تحلیل رفتار متقابل می­تواند به عنوان برنامه ­ای در جهت پیشگیری و درمان طلاق عاطفی و افزایش مهارت زناشویی زوج­ها قرار گیرد.