تاثیر آموزش مهارت‏های زندگی بر رضایت و سازگاری زناشویی زنان متاهّل، روستاهای شهرستان فارسان

هدف:  هدف این پژوهش بررسی میزان تاثیر آموزش مهارت‏های زندگی بر رضایت و سازگاری زناشویی زنان متاهّل،روستایی‏شهرستان فارسان بود.       روش: این پژوهش،  نیمه تجربی بوده. و جامعه­ی آماری آن، زنان مراجعه کننده به امور بانوان شهرستان فارسان در شهریور و مهر ماه سال  1390بودند. نمونه‌ی پژوهش شامل 60 زن متاهّل بود که به روش داوطلب با جای­گزینی تصادفی انتخاب شدند و در دوگروه آزمایش و کنترل جای­گزین شدند. گروه آزمایش، به مدت 9 جلسه هر هفته یک جلسه، تحت آموزش مهارت‏های زندگی قرار گرفتند و بر روی گروه کنترل هیچ مداخله‌ای صورت نگرفت. در پایان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. فرضیه­ی پژوهش این بود که آموزش مهارت های زندگی رضایت و سازگاری زناشویی زنان روستاهای شهرستان فارسان را افزایش می‏دهد.  ابزار اندازه‏گیری در این پژوهش، پرسش‏نامه‌های رضایت زناشویی انریچ (فرم کوتاه) و سازگاری زناشویی لاک- و الاس بود.       یافته‌ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه پس از اجرای آموزش مهارت‏های زندگی از لحاظ رضایت و سازگاری زوجین تفاوت معنی داری وجود داشت(001/0 P<). و میزان رضایت و سازگاری زناشویی گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود.       نتیجه‏گیری: آموزش مهارت‏های زندگی بر افزایش سازگاری و رضایت زوجین روستایی موثّر بود.