شناسایی عوامل مؤثر بر ایجاد سازمان مربیگرا

مربی گری اساساً مفهومی ورزشی و عنوانی جوان در مطالعات سازمان ومدیریت است و سازمان مربیگرا پارادایم جدیدی در یادگیری سازمانی میباشد که ضمن سازگاری با نظریه های جدید یادگیری مانند توسعه بزرگسالی و سایر روش های یادگیرنده محور حلقه اتصال دو واژه مهم توسعه سرمایه انسانی و یادگیری سازمانی است. در این پژوهش پس از مرور ادبیات و مطالعات اکتشافی در خصوص مربی گری، عوامل اثرگذار بر ایجاد یک سازمان مربی گرا در قالب مدل مفهومی و در سه زمینه منابع انسانی، کسب و کار و فرهنگ مربی گری خلاصه شده است. سپس با استفاده از پرسشنامه سه مرحله ای دلفی به نظر و تأیید جمعی از نخبگان دانشگاهی و حرفهای صنعت بیمه ایران رسیده است. یافته های پژوهش شامل توسعه مفهوم مربی گری؛ معرفی ریشه های بومی مربی گری از جمله ورزش پهلوانی، عرفان و تصوف، تربیت اسلامی ونیز برخی روش های یادگیری علوم دینی مانند سبک های خود آموز، انتقادی و تجربی و نهایتاً ارائه الگوی سازمانی است که بر خلاف برخی دیدگاه های معمول، مربی گری را نه صرفاً ابزاری آموزشی مانند استاد شاگردی بلکه به عنوان یک استراتژی برای توسعه هم زمان حکمت در کارکنان و سازمان می نگرد