اثر بخشی زوج درمانی گروهی مبتنی بر خود- نظم بخشی، بر آزار عاطفی و آشفتگی زناشویی

هدف:با توجه به تاثیرات مخرب آزار عاطفی در روابط زوجین که منجر به آشفتگی زناشویی نیز می شود، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشي رویکرد زوج‌درماني خودنظم بخشی بر آزار عاطفی و آشفتگی زناشویی صورت گرفت.

روش:پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری این پژوهش، مشتمل بر کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و رواندرمانی وابسته به بهزیستی و آموزش و پرورش سطح شهر مشهد بود که از این میان 10 زوج به عنوان نمونه پژوهش، به روش نمونه گیری در دسترس انتخابو به صورت گمارش تصادفی در دو گروه کنترل (5 زوج) و آزمایش (5 زوج) قرارگرفتند. پس از اجرای پرسشنامه های آزار عاطفی و مقیاس سازگاری دو نفری (DAS)به عنوان پیش آزمون روی افراد هر دو گروه، افراد گروه آزمایش در معرض مداخله ‎8 جلسه‌اي زوج درماني خودنظم بخشی قرار گرفتند. پس از اتمام مداخلات، هر دو گروه آزمایش و کنترل به پس آزمون پاسخ گفتند.داده‏ های جمع آوری شده با استفاده از شاخص‌هاي آمار توصيفي،آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری و تک متغیریمورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها:نتایج به‌دست آمده نشان داد كه بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای آزار عاطفی و سازگاری زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد (01/0p<، 001/0p=).

نتیجه‌گیری:بنابراین می‏توان نتیجه گرفت که زوج درماني خودنظم بخشي باعثکاهش آزار عاطفی در بین زوجین می شود و همچنین این رویکرد آشفتگی زناشویی را در بین آنان به طور معناداری کاهش می دهد.