چکیده مقاله
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری خانواده - محور و درمان راه حل - محور بر کاهش افکار خودکشی گرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی و انطباق پذیری خانوادگی افراد اقدام کننده به خودکشی در بیمارستان رازی شهرستان اهواز بود. بر این اساس، شش مرد اقدام کننده به خودکشی با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند.
روش: دراين پژوهش ازطرح تجربي تك موردي ازنوع خط پايه چندگانه استفاده شد. درمان شناختی رفتاری خانواده- محور و درمان راه حل- محور در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری انجام شد و آزمودنی ها به پرسشنامه افسردگی بک (BDI-13)، مقیاس افکار خودکشی گرایانه (SIS) و مقیاس ارزیابی انطباق پذیری و پیوستگی خانواده FACES-2)) پاسخ دادند. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا (RCI)و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند.
یافته ها: درمان شناختی رفتاری خانواده- محور در کاهش افکار خودکشیگرایانه و علائم افسردگی و افزایش پیوستگی اثر معناداری داشت و درمان راه حلمحور فقط در کاهش افکار خودکشی گرایی معنادار بود.
نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت كه هر دو درمان بر هدف هاي درمان تاثیر داشته اند، اما درمان شناختی رفتاری خانواده - محور موفق تر بوده است.