الگوهای ارتباطی خانواده و تعارضات فرزندان و والدین

اين پژوهش با هدف شناخت نحوه ارتباط الگوهاي ارتباطي خانواده با شيوه هاي حل تعارض فرزندان در برابر والدين انجام گرفت. شرکت کنندگان شامل 206 نفر از دانشجويان رشته هاي گوناگون تحصيلي دانشگاه شهيد بهشتي بودند که به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوري داده ها از پرسشنامه تجديدنظر شده الگوهاي ارتباطي ريچي (1991) و پرسشنامه شيوه حل تعارض رحيم و مگنر (1995) استفاده شد و داده ها از روش محاسبه همبستگي هاي بنيادي (رگرسيون چندگانه) با استفاده از نرم افزار spss مورد تحليل قرار گرفت. بر اساس نتايج پسراني که با پدران خود گفت و شنود بالايي گزارش کردند از شيوه هاي حل تعارض موتلفانه و خدمتکارانه و آن هايي که همنوايي بالايي داشتند، از شيوه هاي مصالحه گرايانه، سلطه گرايانه و اجتنابي بهره مي جستند. هم چنين، دختراني که با پدر گفت و شنود بالايي گزارش کردند، شيوه هاي موتلفانه و مصالحه گرايانه و آن هايي که همنوايي بالايي داشتند، از شيوه هاي سلطه گرايانه و خدمتکارانه استفاده مي کردند. در مورد ارتباط با مادر، پسران و دختران با گفت و شنود بالا شيوه موتلفانه را بکار مي بردند. در حالي که پسران با همنوايي بالا به ترتيب از شيوه هاي خدمتکارانه، سلطه گرايانه و دختران شيوه هاي اجتنابي، سلطه گرايانه و خدمتکارانه را بکار مي بردند. نتايج بيان گر اين مطلب است که گفت و شنود بالا بيش تر اوقات با شيوه کاراآمد موتلفانه در حل تعارض همراه مي شود، در حالي که همنوايي بالا اغلب شيوه هاي ناکارآمد سلطه گرايانه و اجتنابي را پيش بيني مي کند