نقش واسطه ای خودكارآمدی تحصیلی در رابطه جهت گیری هدف و عملكرد ریاضی

هدف از پژوهش حاضر تبيين رابطه جهت گيري هدف و خودکارآمدي تحصيلي با عملکرد رياضي دانش آموزان نواحي چهارگانه شهر شيراز بود. آزمودني هاي پژوهش 297 نفر (149 دختر و 148 پسر) از دانش آموزان سوم دبيرستان هاي شيراز بود. ابزارهاي پژوهش نيز مقياس جهت گيري هدف (اليوت و مک گريگور، 2001) و خودکارآمدي تحصيلي (گرين، ميلر، کراوسون، داک و اکي، 2004) بود. همچنين نمره رياضي ترم اول دانش آموزان به عنوان ملاک عملکرد رياضي آنان مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تعيين روايي ابزارهاي پژوهش از روش تحليل عاملي و براي تعيين پايايي از ضريب آلفاي کرونباخ استفاده شد. براي تحليل داده هاي پژوهش حاضر که با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت، از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و روش هاي آمار استنباطي (همبستگي و رگرسيون چندگانه) استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد که هدف تسلط - گرايشي و خودکارآمدي تحصيلي پيش بيني کننده هاي مثبت و معنادار و هدف عملکرد - اجتنابي پيش بيني کننده منفي و معناداري براي عملکرد رياضي بوده و اهداف تسلط - اجتنابي و عملکرد - گرايشي از قدرت پيش بيني براي عملکرد رياضي برخوردار نبودند. همچنين در بررسي نقش واسطه اي خودکارآمدي تحصيلي با استفاده از روش بارون و کني مشخص شد که خودکارآمدي تحصيلي از طريق هدف تسلط - گرايشي نقش واسطه اي ميان جهت گيري هدف و عملکرد رياضي دارد