مدل های روابط بین قرارداد روانی با تعهد سازمانی و رضایت شغلی متغیرهای جایگشت پذیر و نسبیت گرایی نظری

اين پژوهش با هدف بررسي امکان جايگشت پذيري متغيرها و به صورت يک مطالعه موردي در حوزه روانشناسي صنعتي و سازماني به مرحله اجرا در آمد. از جامعه آماري معلمان شهر اصفهان، 532 نفر (مرد و زن) با استفاده از نمونه گيري سهل الوصول براي شرکت در پژوهش انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه قرارداد رواني تک ليب و همکاران (2005)، مقياس رضايت شغلي وايس و زواران و همکاران (1998؛ با چهار خرده مقياس موسوم به رضايت از کار، رضايت از حقوق و دستمزد، رضايت از همکاران و رضايت از سرپرست و پرسشنامه تعهد سازماني اسپيرو و ون کاتش (2002) بودند. داده هاي حاصل از پرسشنامه ها، بر مبناي دو مدل پيشنهادي اوليه، از طريق مدل سازي معادله ساختاري مورد تحليل قرار گرفت. شواهد حاصل از اين تحليل ها حاکي از آن است که تلقي کردن رضايت شغلي به عنوان متغير پيامد براي قرارداد رواني و تعهد سازماني (به عنوان متغير واسطه اي) نسبت به اينکه تعهد سازماني را پيامد قرارداد رواني و رضايت شغلي در نظر بگيريم، هيچ گونه برتري ندارد. اين امر به طور نسبي، از اين ديدگاه که بسياري از متغيرها را در علوم انساني مي توان جايگشت پذير تلقي کرد، حمايت مي کند