بررسی روابط ساختاری خودپنداره، یادگیری خودتنظیمی و موفقیت تحصیلی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسي روابط ساختاري خودپنداره، يادگيري خودتنظيمي و موفقيت تحصيلي دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي است. اين تحقيق توصيفي از نوع همبستگي است و جامعه آماري آن کليه دانشجويان پسر و دختر دانشگاه شهيد بهشتي مي باشد. تعداد 384 نفر از دانشجويان از ميان 15 دانشکده به عنوان نمونه به روش تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري در اين پژوهش دو پرسشنامه خودپنداره تنسي و يادگيري خودتنظيم بوفارد است و معدل نمرات دروس اختصاصي دانشجويان نيز به عنوان شاخص موفقيت تحصيلي آنان به کار گرفته شده است. براي تجزيه و تحليل داده ها نيز از آزمون تحليل مسير و معيارهاي برازش مدل با استفاده از نرم افزار AMOS استفاده شده است. نتايج بدست آمده از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد که بين خودپنداره، يادگيري خودتنظيم و موفقيت تحصيلي دانشجويان رابطه ساختاري وجود دارد و خودپنداره بصورت مستقيم و غيرمستقيم (با ميانجي گري يادگيري خودتنظيمي) با موفقيت تحصيلي رابطه دارد