بررسی كفایت روانسجی مقیاس اندازه گیری تاب آوری در بین زندانیان زندان عادل آباد شهر شیراز: روایی، پایایی و ساختار عاملی

هدف پژوهش حاضر بررسي روايي، پايايي و ساختار عاملي مقياس تاب آوري بزرگسالان در بين زندانيان مرد زندان عادل آباد شيراز بود. بدين منظور نمونه اي به حجم 215 نفر از زندانيان مرد (با ميانگين سني 20.86) به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شد. روايي اين مقياس با استفاده از روش هاي تحليل عوامل، روايي همگرا و واگرا بررسي شد. پايايي مقياس از سه روش آلفاي کرونباخ، دونيمه سازي و بازآزمايي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج تحليل عاملي نشان داد که اين مقياس، از 5 عامل با عناوين شايستگي فردي، شايستگي اجتماعي، حمايت اجتماعي، انسجام خانوادگي و ساختار فردي تشکيل شده است که بيش از 57 درصد از واريانس کل را تبيين مي کنند. روايي همگراي اين مقياس حاکي از همبستگي رضايت بخشي بين ابعاد مقياس تاب آوري با نمره کل بود. براي تعيين روايي واگراي مقياس، همبستگي ابعاد مقياس تاب آوري با پرسشنامه پرخاشگري باس و پري بکار رفت که حاکي از همبستگي مطلوبي بود (p<0.001). ضرايب آلفاي کرونباخ، دونيمه سازي و بازآزمايي نيز حاکي از پايايي مطلوب مقياس بود. نتيجه نهايي اينکه فرم فارسي مقياس تاب آوري بزرگسالان، از روايي و پايايي مناسبي در جامعه زنداني برخوردار است و مي تواند در موقعيت هاي پژوهشي و باليني براي مردان زنداني مورد استفاده قرار گيرد