اثربخشی آموزش مهارت های شناختی رفتاری بر نگرش، افسردگی و خلق عمومی معتادین به شیشه

هدف پژوهش حاضر، تبيين اثربخشي آموزش مهارت هاي شناختي رفتاري بر نگرش، افسردگي و خلق عمومي معتادين به شيشه مي باشد. بدين منظور، در يک طرح آزمايشي با اندازه گيري مکرر، 36 بيمار با تشخيص وابستگي به شيشه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و گواه قرار داده شدند. گروه آزمايشي طي 12 جلسه دو ساعته به صورت انفرادي تحت درمان قرار گرفت. آزمودني هاي هر دو گروه توسط مصاحبه ساخت يافته شخصيت (SCID)، پرسشنامه نگرش نسبت به مواد، افسردگي بک و پرسشنامه بهر هيجاني، قبل از شروع درمان (مرحله ارزيابي)، جلسه ششم، دوازدهم و 90 روز پس از پايان درمان مورد ارزيابي قرار گرفت. گروه کنترل در اين مدت درمان روان شناختي دريافت نکرد. داده ها به کمک آزمون t همبسته، روش آماري تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر و آناليز واريانس دو طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. بر طبق داده ها و يافته ها، از نظر متغيرهاي پژوهش بين ميانگين هاي دو گروه آزمايشي و کنترل در مرحله پيگيري تفاوت معنادار آماري وجود دارد. يعني، در مرحله پيگيري گروهي که از درمان شناختي رفتاري برخوردار بودند در مقايسه با گروه کنترل که درماني دريافت نکردند، تغيير نگرش، افسردگي و خلق عمومي از خود نشان دادند و فرضيه هاي پژوهش تاييد شد. نتايج نشان داد آموزش مهارت هاي شناختي رفتاري تغيير نگرش، کاهش افسردگي و بهبود خلق عمومي را در پي دارد