رابطه بین خودكارآمدی و كیفیت زندگی با توجه به نقش واسطه ای تاب آوری در بین بیماران قلبی - عروقی

ين مطالعه با هدف تبيين نقش واسطه گري تاب آوري در رابطه خودکارآمدي و کيفيت زندگي در بيماران قلبي - عروقي انجام شده است. پژوهش از نوع مطالعات همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل بيماران قلبي - عروقي تحت مراقبت که به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و نمونه پژوهش حاضر شامل 113 نفر از بيماران قلبي - عروقي بستري در بيمارستان هاي شهر شيراز مي باشد. ميزان خودکارآمدي با مقياس خودکارآمدي بيماران لو و اون (فرم 29 سوالي)، تاب آوري کانر و ديويدسون و کيفيت زندگي مک نيو ويژه بيماران قلبي (فرم 27 سوالي) اندازه گيري شد. سپس داده ها با استفاده از روش آماري همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه مورد آزمون قرار گرفتند. نتايج پژوهش نشان داد که بين متغيرهاي پژوهش (خودکارآمدي، تاب آوري و کيفيت زندگي) رابطه مثبت و معني دار در سطح 0.001 وجود دارد. همچنين خودکارآمدي پيش بيني کننده بهتري براي کيفيت زندگي بود و تاب آوري نقش واسطه بين خودکارآمدي و کيفيت زندگي را داشته است. توجه به ميزان خودکارآمدي، تاب آوري و کيفيت زندگي در بيماران قلبي مي تواند تاثير مهمي بر بهبود و سلامتي آن ها داشته باشد و همچنين توجه به تاب آوري بيماران مي تواند سبب ايجاد رفتار خودکارآمدانه و بهتر شدن کيفيت زندگي در بيماران قلبي گردد. بنابراين ايجاد مراکز روان درماني در بيمارستان ها و آموزش به پرستاران براي بيماران ضروري است