روش تلفیقی برایند نقد روش های كمی و كیفی

روش شناسي جديدي که از تلفيق روش هاي کمي و کيفي تشکيل شده را «روش تلفيقي» نام نهاده اند. پس از آنکه انتقادات فراواني به «روش کمي» وارد شد، جنبش دوم روش شناسي با عنوان «روش کيفي» در دهه هاي 90 - 1970 ميلادي گسترش يافت. اين روش شناسي بر خلاف روش شناسي اول که به کميت گرايي و تجربه گرايي بها مي داد، بيش تر بر آن شد تا نواقص و ايرادات وارده بر روش شناسي اول (که تا دهه 1970 اين روش شناسي غالب بود)، عدم توانمندي آن در پرداختن به ابعاد انساني و کيفيت واقعيت هاي حياتي انساني بود را رفع نمايد. جنگ پارادايمي بين محققان کمي (اثبات گرايي و پسااثبات گرايي) و کيفي (تفسيرگرايي، انتقادگرايي، فمنيسم و پست مدرنيسم) باعث شد که علوم اجتماعي به دنبال پارادايم جديدي بيفتد. جنبش سوم روش شناسي، بر اين اساس شکل گرفت که جهان واقعي را تنها از راه يک روش علمي (اثباتي يا تفسيري) نمي توان شناخت. لذا، به ترکيب دو جنبش روش شناسي کمي و کيفي مي پردازد. از دهه 1990 ميلادي موج سوم روش شناسي، «روش شناسي ترکيبي يا تلفيقي» نام گرفت.