عرفان اسلامی و دلالت های آن در حیطه روانشناسی ازدواج و خانواده

عرفان اسلامي به عنوان يکي از مهمترين و پرنفوذترين نحله هاي فکري مسلمانان در طول تاريخ، مکتبي است که به صراحت از عشق صحبت به ميان مي آورد. موضوع عشق مجازي و و حقيقي و نقش آن در معرفت و رشد و تعالي انسان و رسيدن انسان به خداوند، ازجمله ارکان بنيادي عرفان اسلامي به حساب مي آيد. از سوي ديگر چنين به نظر مي آيد که طريقت عرفان، سير انفسي و کاملا فردي است و به تبع آن به مناسبات و روابط اجتماعي ارتباط چنداني ندارد. اين در حالي است که تامل در مفهوم عشق و سير آن از مجازي به حقيقي، اشتباه اين برداشت را نشان مي دهد. لذا با توجه به اينکه ازدواج و نهاد خانواده ازجمله مهمترين، گسترده ترين و نخستين شکل تعامل اجتماعي بشمار مي رود، اين پرسش قابل طرح است که بين عرفان اسلامي و ازدواج و خانواده چه نسبتي را مي توان در نظر گرفت؟ با توجه به اين مساله، هدف از اين مطالعه عبارت است از استنتاج تلويحات عرفان اسلامي در حيطه روانشناسي ازدواج و خانواده. با در نظر گرفتن اين هدف، پرسش اين مطالعه عبارت است از اينکه دلالت هاي عرفان اسلامي در حيطه روانشناسي ازدواج و خانواده چه هستند؟روش اين پژوهش عبارت است از روش تحليلي –استنتاجي که از زمره روش هاي مطالعات فلسفي به حساب مي آيد. نتايج اين پژوهش حکايت از آن دارند که مطابق با نگاه عرفان اسلامي، بنيان ازدواج و تشکيل خانواده، پديدآيي عشق و رشد آن است. به ديگر سخن، ازدواج و خانواده محملي براي سير عشق از مجاز به حقيقت مي باشد. از سوي ديگر، عشق در ازدواج و خانواده، بستر مناسبي را براي آگاهي از خلال توجه به ديگري فراهم مي آورد. خودشناسي نيز مقدمه آگاهي بشمار مي رود