نقش عوامل موثر در گرایش به خودکشی دانش آموزان دختر دوره متوسطه

هدف اين پژوهش، بررسی رابطه گرايش به خودکشی با متغيرهای جمعيت شناختی، رضايت از زندگی، سابقۀ رويدادهای ناراحت کننده و وابستگی به مواد ، عوامل خانوادگی، رابطه با جنس مخالف و مشارکت در فعاليت گروهی بود. لذا، در يک مطالعه همبستگی، از جامعه آماری دانش آموزان دختر دوره متوسطه شاهين شهر در سال تحصيلی 90-1389 تعداد 415 دانش آموز به شيوه تصادفی متناسب با حجم انتخاب و با مقياس رضايت از زندگی داينر و همکاران (1985) مقياس «گرايش به خودکشي»، فرم ايرانی پرسشنامه بالينی نوجوانان ميلون ( MACI-IR ؛ مهرابی، 1389 ) و پرسشنامه های جمعيت شناختی و خانوادگی ارزيابی شدند. نتايج ضريب همبستگی پيرسون حاکی از رابطه معنادار اکثر متغيرهای مورد بررسی با گرايش به خودکشی بود 05) /0 p< ). ولی نتايج تحليل رگرسيون گام به گام نشان داد متغيرهای رضايت از زندگی، شدت اتفاق ناراحت کننده، سابقه خانوادگی خودکشی، داشتن دوست پسر، تحصيلات مادر و بيماری روانی مادر در مجموع 2/42 درصد از گرايش به خودکشی نوجوانان دختر را پيش بينی می کند (05/0 p< ). نتايج حاصل از اين پژ‍‍وهش بر نقش حوادث شديد، سابقه خودکشی در خانواده ، سطح تحصيلات مادر، بيماری روانپزشکی پدر و رابطه با دوست پسر در گرايش به خودکشی تاکيد داشت.


واژه‌های كليدي: گرايش به خودكشي، رضايت از زندگي، عوامل خانوادگي و رابطه با جنس مخالف