اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر بهبود فرایند خانواده در خانواده های افراد معتاد

ژوهش حاضر به منظور اثربخشي گروه درماني شناختي رفتاري بر بهبود فرايند خانواده در خانواده هاي داراي افراد معتاد شهر بيرجند انجام گرفت. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي و از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. گروه نمونه شامل 30 خانواده بود که از بين خانواده هاي داراي افراد معتاد مراجعه کننده به مراکز ترک اعتياد شهر بيرجند، به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 تايي (آزمايش و کنترل) قرار داده شدند. ابزار اين پژوهش پرسشنامه فرايند خانواده بود. براي تجزيه تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 18 از روش آزمون آماري تحليل کواريانس و آزمون اماري تي (t) مستقل استفاده شد. يافته ها نشان داد که بين ميانگين نمرات افتراقي دو گروه تفاوت معني داري وجود دارد. همچنين در نتايج تحليل کواريانس، اثر معني داري بين آزمودني هاي F= 3.27، F= 11.45 دو گروه وجود داشت که حاکي از اثربخشي روش گروه درماني شناختي رفتاري بر بهبود فرايند خانواده در خانواده هاي افراد معتاد است. مي توان به اين نتايج کاربردي رسيد که در صورت ارتقاي کيفيت فرايند خانواده از طريق برنامه آموزش خانواده، مي توان ارتقاي سطح کيفيت خانواده ها و مقدمات کنترل و پيشگيري گرايش افراد به سمت مواد مخدر را مهيا کرد