نقش واسطه ای كاركردهای خانواده برای تاب آوری فردی و باورهای معنوی و دلزدگی زناشویی

پژوهش حاضر با هدف تدوين الگويي براي پيش بيني دلزدگي زناشويي بر مبناي کارکرد خانواده، تاب آوري فردي و باورهاي معنوي انجام شد. روش پژوهش همبستگي است. جامعه آماري شامل کارکنان متاهل مناطق بيست و دوگانه شهرداري شهر تهران و همسران آنان که حداقل سه سال از زندگي مشترک آن ها سپري شده در سال 1390 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 500 زوج بوده که به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده ابزار سنجش عملکرد خانواده، مقياس دلزدگي زناشويي، پرسشنامه تاب آوري و پرسشنامه معنويت/ دينداري است. يافته ها نشان داد که کارکرد خانواده، تاب آوري فردي و باورهاي معنوي تاثير منفي و معني داري در کاهش دلزدگي زناشويي داشت. همچنين تاب آوري فردي و باورهاي معنوي با واسطه کارکرد خانواده، دلزدگي زناشويي را کاهش مي دهد. نتايج به دست آمده از تحليل مسير نشان داد که کارکرد خانواده، تاب آوري فردي و باورهاي معنوي، دلزدگي زناشويي را پيش بيني مي کند و مدل از برازش مناسبي برخوردار است. در مجموع نتايج نشان داد که تاب آوري فردي، باورهاي معنوي و کارکرد خانواده به طور مستقيم و غيرمستقيم در کاهش دلزدگي زناشويي موثر است. اما تاثير تاب آوري فردي بر کارکرد خانواده در کاهش دلزدگي زناشويي بيشتر است. بنابراين توجه به نقش تاب آوري در کارکرد زناشويي و شيوه هاي افزايش تاب آوري در زوجين مفيد به نظر مي رسد