كارایی درمان فراتشخیصی یكپارچه در كاهش شدت عوامل فراتشخیصی و نشانه های اختلالات هیجانی

هدف پژوهش حاضر، بررسي کارايي درمان فراتشخيصي يکپارچه در کاهش شدت عوامل فراتشخيصي سبب ساز و نشانه هاي آسيب شناختي در افراد مبتلا به اختلالات هيجاني چندگانه بود. سه نفر زن مبتلا به اختلال هيجاني اضطراب فراگير داراي اختلال هيجاني همايند ديگر از طريق مصاحبه تشخيصي و مصاحبه باليني ساختاريافته بر اساس معيارهاي تشخيصي DSM-IV-TR براي محور يک به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. بيماران پس از احراز شرايط درمان، وارد فرآيند درمان شدند. در اين پژوهش از طرح تجربي تک موردي از نوع خط پايه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. کارايي پروتکل درمان فراتشخيصي يکپارچه در طي سه مرحله مداخله (خط پايه، درمان 12 جلسه اي و پيگيري 6 هفته اي) با استفاده از پرسشنامه نگراني ايالت پنسيلوانيا (PSWQ)، زيرمقياس سيستم بازداري رفتاري (BIS)، مقياس هاي عاطفه مثبت و عاطفه منفي (PANAS)، مقياس دشواري هاي تنظيم هيجاني(DERS)  و سنجه هاي اختصاصي اختلال همايند بيماران مورد بررسي قرار گرفت. داده ها به روش تحليل ترسيم ديداري و فرمول درصد بهبودي بررسي شد. نتايج نشان مي دهد که تاثير درمان فراتشخيصي يکپارچه در کاهش شدت آماج هاي درمان (نگراني، عاطفه منفي، بازداري رفتاري، مشکلات تنظيم هيجاني و نشانه هاي اختلالات هيجاني) در بيماران از نظر باليني معنادار است. روش درمان فراتشخيصي يکپارچه در کاهش همزمان شدت عوامل فراتشخيصي سبب ساز و نشانه هاي مربوط به اختلالات هيجاني از کارايي لازم برخوردار است