تاثیر نوسانات هورمون های تستوسترون و پروژسترون بر میزان رضایت مندی جنسی با كنترل عامل رضایت مندی زناشویی در گروهی از زنان 30 تا 50 سال

هدف اصلي اين پژوهش بررسي تاثير نوسانات هورمون هاي تستوسترون و پروژسترون بر ميزان رضايت جنسي با کنترل عامل رضايت مندي زناشويي در گروهي از زنان 30 تا 50 سال شهر کازرون بود. بدين منظور از بين زنان متاهل 30 تا 50 سال شهر کازرون، تعداد 100 نفر از کساني که شرايط ورود به مطالعه را داشتند، به شيوه نمونه گيري در دسترس، انتخاب و با پرسشنامه هاي استاندارد رضايت جنسي و رضايت مندي زناشويي انريچ، مورد ارزيابي قرار گرفتند. ميزان تستوسترون و پروژسترون با خونگيري در مرحله فوليکولار (بين روزهاي 12 تا 18 قاعدگي) و به کمک دستگاه اليزا و کيت هاي هورموني تهيه شده از شرکت مونوبايند، اندازه گيري شد. داده هاي به دست آمده با استفاده از تحليل رگرسيون چندگانه و روش ضريب همبستگي سهمي، تحليل شد. نتايج نشان داد که بين ميزان رضايت جنسي و نوسانات هورمون تستوسترون و پروژسترون با کنترل عامل رضايت مندي زناشويي رابطه معناداري وجود دارد. نوسانات هورمون پروژسترون و تستوسترون قادر به پيش بيني تغييرات مربوط به رضايت جنسي زنان مي باشند. به طوري که براي رضايت جنسي زنان، نوسانات هورمون پروژسترون داراي بيشترين توان تبيين بوده است و به دنبال آن نوسانات هورمون تستوسترون در مرحله دوم پيش بيني رضايت جنسي زنان مي باشد. نوسانات هورمون پروژسترون و تستوسترون به همراه رضايت مندي زناشويي قادر به پيش بيني تغييرات مربوط به رضايت جنسي زنان مي باشند. بنابراين مي توان نتيجه گرفت که نوسانات هورمون تستوسترون و پروژسترون در زنان، بر ميزان کيفيت روابط زناشويي موثر بوده و در بحث کاهش رضايت جنسي مي توان تغييرات هورمون هاي مذکور را مدنظر قرار داد.