مفهوم خود از دیدگاه روان شناسی انسان گرا و عرفان اسلامی با تاكید بر روش تطبیقی

خودشناسي از جمله محوري ترين ارکان تعليم و تربيت به شمار مي رود. مفهوم «خود» به عنوان يکي از مباحث انسان-شناسي، مفهومي بنيادي در روان شناسي به خصوص روان شناسي انسان گرا است. مکتب عرفان اسلامي نيز که ريشه در آموزه هاي اصيل اسلامي دارد، از جمله مکاتبي است که در سطح وسيع به موضوع «خود» و «خودشناسي» پرداخته است. هدف کلي اين پژوهش، بررسي تطبيقي مفهوم خود از ديدگاه روان شناسي انسان گرا و عرفان اسلامي مي باشد. با توجه با اين هدف، ابتدا ديدگاه مازلو و راجرز به عنوان اصلي ترين نمايندگان روان شناسي انسان گرا و نجم الدين رازي و عزيزالدين نسفي به عنوان نمايندگان عرفان اسلامي بررسي و سپس به شباهت ها و تفاوت هاي اين ديدگاه ها در خصوص مفهوم خود پرداخته شده است. پژوهش حاضر از نوع کيفي و با روش تطبيقي انجام شده است.نتايج پژوهش حاضر نشان داد که با وجود تفاوت ها، شباهت هاي زيادي نيز ميان اين دو ديدگاه در خصوص خود و خودشناسي وجود دارد. لذا تعامل و گفتگوي سازنده ميان اين دو ديدگاه امکان پذير است.