اثربخشی قصه درمانی گروهی بر کاهش ناامیدی و تنهایی کودکان دختر مراکز شبه خانواده

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين ميزان تاثير قصه درماني گروهي بر کاهش نااميدي و احساس تنهايي دختران مراکز شبه خانواده بود.
روش: روش پژوهش شبه آزمايشي و جامعه آماري کليه دختران بي سرپرست و بدسرپرست مقطع ابتدايي به تعداد 125 نفر در 14 مرکز شبه خانواده مشهد بود. از ميان آنها از سه مرکز واجد شرايط 26 نفر به روش دسترس انتخاب و به طور تصادفي در گروه آزمايش، گواه و شبه گواه جايگزين شدند و به مقياس نااميدي کودکان کازدين 1983 و مقياس تنهايي کودکان آشر، هايمل و رنشاو (1984) در مرحله پيش آزمون، پس آزمون و 1 ماه بعد در مرحله پيگيري پاسخ دادند. قصه درماني گروهي در 10 جلسه، هر هفته دو جلسه، هر جلسه 1.5 ساعت به گروه آزمايش ارائه و داده ها با تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر پردازش شد.
يافته ها: نتايج حاکي از تفاوت معنادار ميانگين نااميدي گروه آزمايش با شبه گواه و گواه در مرحله پيش آزمون تا مرحله پس آزمون بود، اما اين تفاوت از مرحله پس آزمون تا پيگيري معنادار نبود. تفاوت ميانگين تنهايي گروه آزمايش با ميانگين تنهايي شبه گواه و گواه از مرحله پيش آزمون تا مرحله پس آزمون معنادار نبود و اين عدم معناداري در پيگيري نيز مشاهده شد.
نتيجه گيري: قصه درماني گروهي را مي توان به عنوان روش موثري براي کاهش نااميدي کودکان مراکز شبه خانواده در نظر گرفت