اثر بخشی آموزش گروهی انسانگرایی بر باورهای ارتباطی مردان

هدف از اين پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی انسانگرايی بر باورهای ارتباطی مردان در سال 1391 انجام شد . طرح پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربی به صورت طرح پيش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد . نمونه پژوهش از مبان 114 متقاضی شرکت در آموزش گروهی بصورت تصادفی انتخاب و در 3 گروه قرار داده شدند. گروه اول شامل30 نفر از شوهرانی که همراه با همسر خود در آموزش گروهی شرکت کرده بودند ، گروه دوم شامل 30 نفر از شوهرانی که بدون حضور همسر خود در آموزش گروهی شرکت کرده بودند و گروه سوم شامل 30 شوهر به عنوان گروه کنترل بودند . در ابتدا، سياهه ی باورهای ارتباطی( RBI ) ( ايدلسون و اپشتاين ، 1982) را بعنوان بعنوان پيش آزمون صورتکميل کردند . گروه های آزمايش تحت 10 جلسه آموزش گروهی انسانگرايی قرار گرفتندو سپس در مرحله پس آزمون با RBI آزمون شدند داده ها با استفاده از آزمون تحليل کوواريانس چند متغيری و آزمون تعقيبی بونفرونی مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند . نتايج نشان دادند که پس از آموزش گروهی انسانگرايی به گروه های آزمايشی در باورهای ارتباطی کلی بين گروه آموزش زوجها با هم و گروه آموزش شوهرانی که به تنهايی شرکت کرده بودند با گروه کنترل و بين گروه آموزش زوجها با هم و گروه آموزش شوهرانی که به تنهايی شرکت کرده بودند تفاوت معناداری وجود داشت ( 01/0 P< ) و ميانگين گروه کنترل از ميانگين گروه های آزمايش بيشتر بود . رويکرد انسانگرايی روش مناسبی جهت بهبود باورهای ارتباطی است . اين روش از مناسبترين روشها برای بهبود روابط زوجين و کاهش روابط مخرب در خانواده می باشد .


واژه‌های كليدي: آموزش گروهی، انسانگرایی، باورهای ارتباطی