اثربخشی درمان تعامل والد - کودک بر خودکارآمدی والدگری مادران کودکان دچار درخودماندگی با کنش وری بالا

هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان تاثير احتمالي درمان تعامل والد - کودک بر خودکارآمدي والدگري مادران کودکان درخودمانده با کنش وري بالا بود.
روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با طرح تک آزمودني و نمونه گيري به شيوه در دسترس بود. پنج زوج مادر - کودک از «مرکز ساماندهي درمان و توانبخشي اختلالات اتيستيک» انتخاب شدند و حدود 17 هفته «درمان تعامل والد - کودک» آيبرگ (1999) را دريافت کردند. مادران «مقياس خودکارآمدي والدگري در مداخله زودهنگام» گيموند، ويلکاکس و لاموري (2008) را در خط پايه، بين دو مرحله درمان، يک هفته پس از درمان و دو مرحله پيگيري تکميل کردند.
يافته ها: يافته ها حاکي از افزايش خودکارآمدي والدگري چهار مادر به ميزان کم تا متوسط (از 0.49 تا 50 درصد) و کاهش 5.49 درصدي اندازه اثر در نفر پنجم بود. با اين همه، ميزان رضايت مادران از درمان بسيار بالا بين 80 تا 88 درصد بود.
نتيجه گيري: درمان تعامل والد - کودک اجمالا باعث بهبود ضعيف تا متوسط خودکارآمدي والدگري مادران کودکان دچار درخودماندگي با کنش وري بالا مي شود. با توجه به تاثيرگذاري محدود اين درمان بر خودکارآمدي والدگري، لازم است در آينده به برنامه هاي آموزش والدين با جهت گيري اوليه در اين زمينه و بررسي آثار چنين مداخله هايي در گروه مادران کودکان دچار اختلال هاي طيف درخودماندگي توجه بيشتري شود.