تصمیم گیری پرخطر در موقعیت های اجتماعی: طراحی آزمون ضمنی و معرفی ویژگی های روان سنجی آن

هدف: هدف مطالعه حاضر طراحي ابزاري براي سنجش تصميم گيري پرخطر در موقعيت هاي اجتماعي بود.
روش: در مطالعه مقطعي حاضر 195 نفر از دانشجويان دانشگاه شهيد بهشتي به روش نمونه گيري در دسترس شرکت کردند. از آزمون تصميم گيري پرخطر در موقعيت هاي اجتماعي طراحي شده در مطالعه حاضر، آزمون خطرپذيري بادکنکي (لجوئز، ريد، کهلر، ريچاردز، رامسي، استوارت، استرانگ و براون، 2002) و تکليف اتمام حجت (استروب و مورنيقن، 1995) جهت ارزيابي استفاده شد. براي بررسي ساختار عاملي پرسشنامه از روش تحليل عاملي اکتشافي، براي بررسي تکرارپذيري از آزمون آلفاي کرونباخ و براي بررسي روايي همزمان از آزمون همبستگي اسپيرمن استفاده شد.
يافته ها: نتايج تحليل عاملي اکتشافي نشان داد که موقعيت هاي اجتماعي پرخطر مطرح شده در چهار عامل مجزاي خطرپذيري سلامت، نوجويي/ تنوع طلبي، ابهام پذيري و خطرپذيري اقتصادي قرار دارند. همبستگي بين نمره تکاليف طراحي شده و آزمون خطرپذيري بادکنکي نشانگر ارتباط آزمون طراحي شده با خطرپذيري و تکليف اتمام حجت نشانگر اجتماعي بودن موقعيت هاي آزمون بود.
نتيجه گيري: افراد بسته به موضوع مورد تصميم گيري، خطرپذيري متفاوتي دارند. آزمون تصميم گيري پرخطر در موقعيت هاي اجتماعي مي تواند آزموني مناسب براي سنجش خطرپذيري در موقعيت هاي اجتماعي باشد.