اثربخشی روان نمایشگری با محتوای معنوی بر شادی، لذت و سلامت روان دانشجویان

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي روان نمايشگري با محتواي معنوي بر شادي، لذت و سلامت روان دانشجويان بود.
روش: روش مطالعه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه گواه، و جامعه آماري كليه دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه اصفهان به تعداد 9620 نفر بود. از ميان آن ها 44 نفر به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي، انتخاب و در دو گروه 22 نفري آزمايش و گواه گمارش شد. هر دو گروه در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري يک ماهه، به پرسشنامه هاي شادکامي آکسفورد هيلز و آرگايل (2002)، مقياس خوشکامي اسنيت- هميلتون (1995) و پرسشنامه سلامت عمومي 28 سوالي گلدبرگ (1972) پاسخ دادند. براي گروه آزمايش، ده جلسه گروهي 1.5 ساعتي روان نمايشگري با محتواي معنوي دوبار در هفته، اجرا شد اما گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. براي تحليل داده ها از تحليل واريانس و مان ويتني-يو استفاده شد.
يافته ها: نتايج نشان داد که تمام متغيرهاي وابسته در گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه، ارتقا معناداري داشت. اين نتايج پس از پيگيري يک ماهه نيز تاييد شد.
نتيجه گيري: از روان نمايشگري با محتواي معنوي مي توان به عنوان يک روش مداخلاتي موثر در ارتقا شادي، لذت و سلامت روان در جمعيت دانشجويان استفاده کرد