تاثیر درمان مبتنی بر رویکرد دلبستگی کودک محور بر علائم افسردگی و کیفیت دلبستگی پسران مقطع ابتدایی

چکيده پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر رويکرد دلبستگی کودک محور بر کاهش علائم افسردگی دانش آموزان پسر مقطع ابتدايی انجام شده است. پژوهش از نوع شبه آزمايشی و با گروه آزمايش وکنترل است. جامعه آماری شامل کليه پسران مقطع چهارم و پنجم شهر اصفهان در سال 1390 بود. نمونه مورد بررسی در اين پژوهش 30 نفر از دانش آموزان پسر افسرده مقطع چهارم و پنجم دبستان بودند که بر اساس نمونه گيری تصادفی چند مرحلهای انتخاب و به صورت تصادفی در گروههای آزمايش و کنترل گمارده شدند. به منظور سنجش ميزان افسردگی کودکان از پرسشنامه افسردگی کودکان (CDI) (کواکس، 1981) و به منظور سنجش ميزان دلبستگی کودکان، از پرسشنامه کيفيت دلبستگی به والدين و همسالان فرم تجديد نظر شده برای کودکان (IPPA-R) (گالون و رابينسون، 2005) استفاده شد. مداخلات شامل 6 جلسه بود که بر اساس درمان مبتنی بر دلبستگی کودک محور تدوين شده بود و بر روی کودکان گروه آزمايش اجرا شد در حالی که گروه کنترل هيچ مداخله ای را دريافت نکردند. دادههای به دست آمده از طريق آمار توصيفی و تحليل کوواريانس چند متغيره (مانکووا) مورد بررسی قرار گرفت. نتايج نشان داد، درمان دلبستگی کودک محور به طور معناداری موجب کاهش افسردگی و ابعاد آن (05/0P<) و همچنين افزايش کيفيت دلبستگی و ابعاد آن (05/0P<) در گروه آزمايش می گردد.


واژه‌های كليدي: افسردگي کودکان، کيفيت دلبستگي، درمان مبتني بر رويکرد دلبستگي کودک محور