اثربخشی درمانگری شناختی رفتاری بر سه عامل پویشی تعارض های وابستگی، خشم و مادری در مادران افسرده پس از زایمان

هدف: هدف مطالعه تعيين ميزان اثربخشي درمانگري شناختي رفتاري بر سه عامل پويشي تعارض هاي وابستگي، خشم و مادري در افسردگي پس از زايمان بود.
روش: روش پژوهش شبه تجربي و جامعه آماري شامل 768 مادري بود که در طول يک فصل زايمان کرده بودند و تحت پوشش مراکز بهداشتي- درماني شهرستان سنندج قرار داشتند که با روش نمونه گيري تصادفي، 64 نفر ار آن ها در دو گروه موازي 32 نفري آزمايش و گواه جايگزين شدند و به پرسشنامه هاي افسردگي بک (بک، استير و براون، 1996) و افسردگي پس از زايمان ادينبرگ (کوکس، هالند و ساگوفسکي، 1987) و مصاحبه ساختار يافته اختلالات باليني محور يک (فرست، اسپيتزر، گي بن و ويليامز، 2002) پاسخ دادند.
يافته ها: نتايج نشان داد تغييرات در نمره هاي گروه آزمايش و گواه و حفظ اين تغييرات در مرحله پيگيري، 6 ماه بعد از درمان شناختي رفتاري در متغير تعارض هاي مادري معنادار و براي تعارض هاي خشم و وابستگي معنادار نيست.
نتيجه گيري: هيجان هاي خشم و وابستگي تنها با نشانه گرفتن افکار خودکار منفي تغييري نمي کنند و ثبات در هيجاني هاي بنيادين خشم و وابستگي با طول درمان ممکن است بيشتر حاصل شود. نتايج حاصل از اين مطالعه مي تواند براي مراکز بهداشتي-درماني در درمان افسردگي پس از زايمان قابل استفاده باشد