اثربخشی آموزش رویکرد ارتباطی ویرجینیا ستیر بر رابطه والد، فرزندی دختران نوجوان

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثر بخشي آموزش هاي مبتني بر رويکرد ارتباطي ستير بر بهبود رابطه والد، فرزندي دختران نوجوان بود. روش: روش مطالعه شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پيگيري و جامعه آماري کليه دانش آموزان دختر مقطع راهنمايي منطقه 19 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصيلي 87-88 به تعداد 1850 نفر بود. با روش چندمرحله اي از ميان آنها 30 نفر به روش نمونه گيري تصادفي انتخاب و پس از همتاسازي در دو گروه 15 نفري آزمايش و گواه جايگرين شدند و در مراحل پيش آزمون و پس آزمون و يک ماه بعد در مرحله پيگيري به مقياس تاکتيک هاي تعارض اشتراس (1996) پاسخ دادند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه دو ساعته در جلسات آموزش رويکرد ارتباطي ستير 2 بار در هفته شرکت کردند. براي تحليل داده ها از تحليل کو واريانس استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد اجراي جلسات به طور معني داري توانسته است پرخاشگري کلامي و پرخاشگري جسماني گروه آزمايش را کاهش، و توانايي استفاده از مهارت استدلال آنها افزايش دهد. اين نتايج پس از پيگيري يک ماهه نيز تاييد شد. نتيجه گيري: رويکرد ارتباطي ستير با افزايش مهارتهاي ارتباطي و کاهش پرخاشگري دختران نوجوان ميتواند رابطه والد، فرزندي آنها را بهبود بخشد. بنابراين ميتوان آن را روش موثري براي بهبود روابط والد، فرزندي دانست.